بعد از کشف به سرعت کارگاههای فیزیک جای خود را به « آزمایشگاههای اشعه X  » که مجهز تر و در دسترس تر بودند دادند، تا محلی برای « رونتگنوگرافیِ » پزشکی باشند. اشخاص پر دل و جرأتی نظیر دکتر اتو اشمیت[1] و دکتر هارنیش[2] از شیکاگو و هبر روبرتس از مؤسسة کشیش لوئیس امکانات اشعة X  را در ساختمانهای اداری و یا خانه های شخصی بطور وقفی ساختند. پزشکان محلی و حومة شهر بیماران خود را به این مؤسسات می فرستادند تا به سرعت بیماری آنها توسط افراد مجرب مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد. ولفرم فاکس[3] در سال 1896 به آزمایشگاه اِشمیت- هارنیش ملحق شد، و با انجام بیش از 1400 آزمایش تا پایان آن سال، تکنیکهای مفیدی را که بخش اعظمی از جامعة اشعة X  را تحت تأثیر قرار داد توسعه بخشید. برای جذب مراجعان به این محلها ( استودیوها‌)،‌آگهی هایی در نشریات پزشکی درج شدند. در ژوئن 1896،‌ صفحه ای در مجله مهندس برق اعلام کرد که یک استودیوی اشعة X  در خیابان 26 ام شرقی نیویورک افتتاح شده است: « ساعات مشاوره از 1 تا2 و از 5 تا 6. یک دستیار خانم نیز به عنوان مراقب هست.» جاذبة رادیوگرافی در زمینه های گستردة علمی و تخصصهای پزشکی به خاطر نو ظهوری و تازگی اش بود، تشخیص اولیه موفقیت آمیزش و جذابیت عمومی آن موجب تشدید جستجو برای پیدا کردن جنبه های پزشکی مناسب در تشخیص و درمان با اشعة X  شد. بدون شک یک راه حل مناسب و متمایز باعث تأسیس آزمایشگاههای اشعة X  در بیمارستانها شد. ادغام رادیولوژی با کار روزانة بیمارستانی از دو چیز سرچشمه می گیرد. اول اینکه بخاطر علاقه و فداکاری پزشکان بیمارستان بود. و دوم مربوط به راهنمایی های عکاسهای بیمارستان و یا بوسیلة‌ همکاری با بخش برق درمانی سابق.  2-3) در ابتدای ورود رادیولوژی به بیمارستان، طیفی از افراد حرفه ای ( از پزشکان تا عکاسها ) تجهیزاتی را در منازلشان و یا در دفاتر شخصی خود قرار دادند. به کفهای چوبی، دیوارها، کاغذ دیواری، و اثاثیة این تأسیسات اشعة X خانگیِ اولیه توجه کنید.2-4) استفادة معمول لوازم در سال 1896، ویلیام مورتون[4] (1920– 1845) از نیویورک در حال تست خرجیِ لامپ اشعة X  اش است، که از یک فلورسکوپ دستی برای گرفتن عکس دستش استفاده می کند. او نیز یکی از اولین کتب در زمینة نور جدید را با عنوان سادة « اشعة X  » تألیف کرد (1896)، او همچنین بخاطر اینکه یکی از اولین اشخاصی بود که موفق به تهیة عکس رادیوگرافی از دندان- در ایالت متحده- شده بود مشهور گشت.2-5) هبر روبرتس (1922-1852) یکی دیگر از اولین کسانی بود که در دفتر شخصی خود مشغول به کار شد و سرانجام خود و معلوماتش را وقف ارتقاء تأسیسات بیمارستانی کرد. نشریه اش با نام ژورنال اشعة X  امریکا یکی از اولین نشریات رادیولوژی در ایالات متحده بود، و همچنین او اولین رئیس انجمن رونتگن ایالات متحده، پیشتر از انجمن اشعة رونتگن امریکایی، بود.2-6) ولفرم فوشس (1907-1865) یک مهندس دوره دیدة برق بود، اما بعد از اعلان کشف رونتگن در پی دیداری کوتاه از آلمان یک « عکاس رادیوگرافی » شد. او بخاطر اینکه در زمرة‌ اولین کسانی که از سنگ صفرا، سنگ کلیه، و مفصل لگن عکس گرفته بودند بود مشهور شد.2-7) آزمایشگاه فوشس، 1896، یکی از محلهای  مراجعة پزشکان شیکاگو شده بود. این عکس تعدادی از تجهیزاتی که او در اختیار داشت را نشان می دهد، که شامل یک پیچة القاء بزرگ و تعدادی لامپ مختلف است. عکسهای رادیوگرافی بسیار بزرگی روی دیوار بسیاری از «آزمایشگاههای اشعه ایکس » آویزان می شد. در همان روزهای اول، هر گونه پرتو دهی اشعه X  یک کار ماجراجویانه و هر عکسی یک کار هنری محسوب می شد.2-8) عکس رادیوگرافی که توسط فوشس از اتساع شاهرگ در 1899 که تکنیک هنری او را نشان می دهد. او بخاطر تکنیک فوق العاده اش مشهور بود، و عکسهای رادیوگرافی او به راحتی قابل تشخیص بودند آنهم بخاطر وضوح و سایة قرمز قهوه ای رنگی که داشتند.2-9) تبلیغ آزمایشگاه اشعة X  کشیش لوئیس، که در آن توانایی آقای پاربری[5] در تهیة عکسهای مفصل لگن، کلیه ، و سنگ صفرا، آنهم بخوبی دیگر استودیوها ذکر شده است، « کاری که قبلاً مشکل یا غیر ممکن بود.‌ » آگهی های مربوط به این و دیگر آزمایشگاهها که در مجلات پزشکی راه یافته بودند، بازار و توجه پزشکانی را که در بیمارستان با اشعة X  سر و کار داشتند جلب می کرد. [1] Otto L. Schmidt[2] F. C. Harnisch[3] Wolfram C. Fucks[4] William Morton[5] Mr. Parberry